Πατραϊκός αθλητισμός μιας άλλης... εποχής (του Τάκη Γεωργακόπουλου)

 

Ο σύγχρονος σωματειακός αθλητισμός της Πάτρας χρονολογείται από το1891, χρονιά ίδρυσης του «Παναχαϊκού Γυμναστικού Συνδέσμου», που απετέλεσε την «μήτρα» δημιουργίας άλλων συλλόγων και σε περιοχές όπως το Αίγιο («Στραβων»), το Μεσολόγγι («Παναιτωλικός»), ο Πύργος («Ίφιτος»). Οι αθλητικές εκδηλώσεις της περιόδου 1891–1900, αποτελούσαν κοσμικό γεγονός για τους Πατρινούς που πλήρωναν εισιτήριο για να τις παρακολουθήσουν!

Ο «Παναχαϊκός» που τον διοικούσαν εύποροι πολίτες, με κορυφαία προσωπικότητα τον γιατρό Χρήστο Κορύλλο, αποτέλεσε «κυψέλη» αθλητικής και πολιτιστικής δραστηριότητας. Εκτός από τμήματα στίβου (1891), κολύμβησης (1892), ποδηλασίας (1894), κωπηλασίας και γυμναστικής (1895), ποδοσφαίρου (1899) διέθετε και σημαντική μουσική μπάντα που μετείχε στην εκτέλεση του Ολυμπιακού Ύμνου στους Α’ Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896.

Οι αθλητικές εγκαταστάσεις του Παναχαϊκού και της Γυμναστικής Εταιρείας, ήσαν υποτυπώδεις, για τα αγωνίσματα στίβου. Μικρό ποδηλατοδρόμιο υπήρχε στην περιοχή Γυρί, κάτω από τα Ψηλαλώνια. Οι εκδηλώσεις σκοποβολής του «Σκοπευτικού Συλλόγου», διεξάγονταν σε παλιές αποθήκες, διαμορφωμένες σε σκοπευτήριο. Στα σημερινά Δικαστήρια υπήρχε το «Δημοτικόν Γυμναστήριον» από τα 1877. Οι αγώνες κολύμβησης και Κωπηλασίας γίνονταν στο λιμάνι, ενώ στις βίλλες των άγγλων εμπόρων της σταφίδας υπήρχαν γήπεδα τέννις.

Σε αυτό το κοινωνικό περιβάλλον καλλιεργείται και ο γυναικείος αθλητισμός, με αγώνες γυμναστικής (1893) στο προαύλιο του Αρσακείου. Στα 1894 ο Παναχαϊκός δημιουργεί γυναικεία τμήματα γυμναστικής και ποδηλασίας και το 1895 τμήμα κωπηλασίας.

 Στα 1894, η ρήξη στο Συμβούλιο του «Παναχαϊκού» οδηγεί στη δημιουργία της «Γυμναστικής Εταιρείας Πατρών». Αιτία, η πρόταση του προέδρου Κορύλλου, για συμμετοχή του στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για το σταφιδικό ζήτημα. Ο ανταγωνισμός των δύο συλλόγων ήταν διαρκής, παρότι ανέδειξαν Ολυμπιονίκες το 1896 –Ανδριακόπουλος (1ος, αναρρίχιση επί κάλω), Πεπανός (2ος, κολύμβηση), Πετμεζάς (3ος, μονόζυγο), Χρηστόπουλος (3ος, πάλη)– στα 1923, κάτω και από την πίεση της πόλης, του τοπικού «Νεολόγου», αλλά και της Ολυμπιακής Επιτροπής, συγχωνεύθηκαν για να δημιουργήσουν την Παναχαϊκή.

Η Παναχαϊκή δραστηριοποιήθηκε κυρίως στο ποδόσφαιρο, αποτελώντας κι αυτή «μήτρα» δημιουργίας ποδοσφαιρικών συλλόγων όπως Αχιλλέας, Ηρακλής, Πατρέας, Ερμής (μετά Ολυμπιακός Πατρών), αλλά και συλλόγων στίβου, ποδηλασίας, κολύμβησης, ενώ από τον «Λευκό Αστέρα» προέκυψαν η Θύελλα, ΑΕΚ και Άρης.

Το ποδόσφαιρο στην Πάτρα είχαν εισαγάγει οι Άγγλοι της πατρινής παροικίας (1889) που ασχολούνταν με το εμπόριο της σταφίδας, αλλά γρήγορα το «αγκάλιασαν» και οι νέοι της πόλης.

Ο ερχομός των προσφύγων στην Πάτρα, μετά το 1922, σηματοδοτεί την άνοδο του ποδοσφαίρου, με δημιουργία συλλόγων και ποδοσφαιρικών γηπέδων, όπως αυτό των Προσφυγικών (του Ολυμπιακού) και το γήπεδο Τασσόπουλου (πρώτο γήπεδο της Παναχαϊκής).

Στίβο με καρβουνίδι απέκτησε η Πάτρα, με την κατασκευή του γηπέδου Παναχαϊκής στην περιοχή Αγυιά, ενώ στίβος με ελαστικό τάπητα δημιουργήθηκε στην μεταπολίτευση, στο Εθνικό Στάδιο, που για τις ανάγκες των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 ανακατασκευάστηκε και μετονομάσθηκε σε Παμπελοποννησιακό (μια υπόσχεση που είχε δοθεί στην Πάτρα από το 1902!).

Τα ανοιχτά γήπεδα της Ολυμπιάδας και της ΕΑΠ έγιναν κλειστά, ενώ ιδιόκτητο κλειστό απέκτησε ο Απόλλωνας και παράλληλα δημιουργήθηκε νέο κλειστό γήπεδο στα Μποζαϊτικα («Τόφαλος») και κολυμβητήριο στο Κουκούλι («Πεπανός»).

Οι αθλητές της Πάτρας ήταν πολιτικοποιημένοι και αρκετοί από αυτούς υπέστησαν διώξεις σε περιόδους πολιτικών ταραχών, όπως ο καπετάν Νικήτας (Νίκος Πολυκράτης του Ολυμπιακού Πατρών) του ΕΛΑΣ, που δολοφονήθηκε το 1949, ο Νίκος Σταυρουλόπουλος (στίβος, βόλλεϊ, Παναχαϊκή), που σκοτώθηκε στον εμφύλιο και ο Γιάννης Μαντζούτσος (στίβος, Παναχαϊκή), που δολοφονήθηκε στην Ασφάλεια, ενώ δικαζόταν στο στρατοδικείο!

Στη διάρκεια της Χούντας, η επέμβαση του Ασλανίδη οδήγησε σε συγχώνευση τα σωματεία Θύελλα, Ολυμπιακό Πατρών, Πατραϊκό, Αστέρα, Ηρακλή και Προοδευτική για να δημιουργηθεί ο ΑΠΣ Πάτραι. Την ίδια περίοδο στέλνονται εξορία στην Γυάρο ο παράγοντας της ΕΠΣ Αχαϊας Γ. Σπυρούλιας και ο διαιτητής Μ. Φιλιππίδης.

Από τη Μεταπολίτευση κι έπειτα, ο πατραϊκός αθλητισμός παρουσιάζει εξάρσεις και υφέσεις, ακολουθώντας τις εξελίξεις, την επαγγελματοποίηση του ποδοσφαίρου (ν. 879/79) κι έπειτα του μπάσκετ και του βόλλεϊ και των άλλων αθλημάτων, ενώ αργά αλλά σταθερά και ενόψει του 2004, όλες οι αθλητικές δραστηριότητες προσανατολίζονται στον στόχο των Ολυμπιακών Αγώνων.

https://www.epohi.gr/article/39939/patraikos-athlhtismos-mias-allhs-epohhs

O Τάκης Γεωργακόπουλος είναι γιατρός, διευθυντής ΕΣΥ/ΜΕΘ, πρώην αντιπρόεδρος ΕΟΠΥΥ.

Αναζητώντας τοπόσημο για την Πάτρα (Βασίλης Λαδάς, Εποχή 29-30/2021)

Δεν βλέπω στη μικρομέγαλη Πάτρα κάτι το ιδιαίτερο και μοναδικό, που να την ξεχωρίζει από άλλες πόλεις του κόσμου.

Στην αρχιτεκτονική της συναντάς γνωρίσματα που τα βρίσκεις παντού. Ολίγον μπαρόκ των άγγλων αποικιοκρατών, που το βρίσκεις στις πρώην αποικίες τους των δυτικών και ανατολικών Ινδιών. Στοές προβηγκιανές στα πεζοδρόμια, σύμφωνα με τα σχέδια του ελληνογάλλου Βούλγαρη –επιλογή του Καποδίστρια– φαβέλες Ρομά, νεοκλασικά της ψευτο–belle epoque, κακόγουστο μοντερνισμό δημόσιων κτιρίων και πολυκατοικίες, πλήθος αμέτρητο, ίδιες και απαράλλακτες, όπως παντού –από την Ιπανέμα του Ρίο Ντε Τζανέιρο μέχρι το Βλαδιβοστόκ.

Και εννοείται ότι όλοι μας έχουμε την ίδια νευροβιολογική δομή, σώμα που θέλει φαγητό και έρωτα, εγκέφαλο άπληστο για ζωή, που γνωρίζει ότι κάποια μέρα θα έλθει ο θάνατος. Οι χαρακτήρες των συμπολιτών μου και οι περιστάσεις της ζωής μας διαμορφώνονται από διαχρονικούς και παγκόσμιους κανόνες συμπεριφοράς. Τώρα μάλιστα που όλοι επί γης τελούν υπό την κυριαρχία της ελεύθερης αγοράς, οι συμπολίτες μου κι εγώ ανήκουμε σε δύο κατηγορίες αντιτιθέμενες, αλλά κι ενίοτε διαπλεκόμενες. Σε αυτούς που πιστεύουν σε αυτή την αρχή και σε αυτούς που επιδιώκουν την ανατροπή της. Έστω μια κάποια άλλη λύση. Ο κόσμος πια είναι ένα μεγάλο Νοσοκομείο και ένα μεγάλο Ξενοδοχείο και η Πάτρα ένα ράντζο σ' ένα διάδρομο.

Ωστόσο, υπάρχει ένας μύθος γοητευτικός και επαληθεύσιμος για την πόλη. Είναι αυτός της Πύλης προς τη Δύση. Από το λιμάνι της απόκτησε δύναμη και ισχύ, από τη θάλασσα. Οι Ρωμαίοι δημιούργησαν την πόλη και το λιμάνι ως είσοδό τους στην Ελλάδα. Κατ' αντιστροφή μετατράπηκε ως Πύλη προς τη Δύση. Έτσι πέρασαν από δω ο Κικέρων, ο Αντώνιος κι η Κλεοπάτρα πριν το Άκτιο, ο Ηρώδης ο Αττικός. Στον ύστερο Μεσαίωνα από τα όστρακα του Πατραϊκού οι Ρωμανιώτες Εβραίοι παρήγαγαν και εμπορεύονταν την πορφύρα. Ο Βενιαμίν της Τουδέλης βρήκε εδώ τρεις συναγωγές και θρυλείται πως για ένα διάστημα έζησε κι ο ιδρυτής της εκστατικής Καββάλα, Αμπουλαφιά. Επί Οθωμανών ήταν κέντρο εξαγωγικού εμπορίου. Στον πρώτο αιώνα του ελληνικού κράτους από το λιμάνι της εξαγόταν η σταφίδα. Στον δεύτερο, τα μεγάλα καράβια μετέφεραν εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από τα Βαλκάνια στον Νέο Κόσμο και προς το τέλος του αιώνα, κρυμμένους στα αμπάρια των καραβιών πρόσφυγες της Μέσης Ανατολής και του Αφγανιστάν στη Δυτική Ευρώπη. Μερικοί εξ αυτών, συγγραφείς και εικαστικοί, κατέγραψαν το πέρασμά τους από την πόλη. Η πόλη κατέστη ένα κεφάλαιο του διαχρονικού έπους των μεταναστεύσεων.

Θα πρότεινα, λοιπόν, ως τοπόσημο της πόλης, το χαμηλό βουνό της Βαράσοβας, με τρεις χαράδρες να πέφτουν σαν χαϊμαλιά από την κορυφή του στα νερά του Πατραϊκού. Το βουνό είναι ακριβώς απέναντι από την κεντρική προβλήτα του λιμανιού της πόλης στην Ρούμελη. Πλάι του προς δυσμάς οι Πατρινοί βλέπουν να δύει ο ήλιος στη θάλασσα. Ένα βουνό που το αποθανάτισε ο Λε Κορμπιζιέ κατά το ταξίδι του στην Ελλάδα. Ο Καβάφης έγραψε για την ωραιότητά του το 1901. Είναι ο φάρος που διαφωτίζει το όνειρο του ταξιδιού προς τη Δύση.

Άλλως θα πρότεινα τις σκάλες της Αγίου Νικολάου, που από την κορυφή τους βλέπεις την Βαράσοβα και τη θεαματική δύση του ήλιου. Είναι οι ψηλότερες σκάλες της Ελλάδος. Για τους σινεφίλ θυμίζουν Οδησσό και θωρηκτό Ποτέμκιν, για τους πιστούς χριστιανούς τον Ιωάννη της Κλίμακος, για τους ποιητές τα υψηλά σκαλιά της ποιήσεως. Η φλογερή νεολαία έχει συλλάβει τη συμβολική και αισθητική αξία τους. Γι’ αυτό και στην κορυφή τους, πίνοντας και καπνίζοντας οργανώνει πάρτι, στήνει οθόνες για μικρά φεστιβάλ κινηματογράφου.

Θα μπορούσε, βέβαια, να έχουμε ένα εικαστικό έργο στην προβλήτα της Αγίου Νικολάου, με μια οικογένεια προσφύγων να κοιτάζει προς τη Δύση. Η μητέρα με χιτζάμπ.

Αλλά τα τοπόσημα είναι απρόοπτα. Θα μπορούσε να ξετρυπώσει ένα από το πουθενά. Μια ξερολιθιά –ας πούμε– σε μια άκρη ανατολικά της πόλης, εκεί που σμίγει με το βουνό του Παναχαϊκού, με μία συκιά μόνη κι αυτάρκη δίπλα της. Ίσως να είχαν ποτιστεί –συκιά και ξερολιθιά– κάποτε με αίμα αδικοχαμένου αντάρτη ή ερωτευμένου.

Βασίλης Λαδάς

O Βασίλης Λαδάς είναι ποιητής και συγγραφέας.

https://www.epohi.gr/article/39885/anazhtontas-toposhmo

Ψαροφάη: Η πρώτη μου γειτονιά στην Πάτρα (1979-80)

Ωραία χρόνιά αλλά βροχέρά στη φτωχογειτονιά της νότιας Πατρας. Χωρίς  φώτα στους χωμάτινους δρόμους παρά μόνο με το φεγγαράκι. Υπόγεια γκαρσονιέρα με κοντρακαλέ για χώρισμα αλλά με λαχανόκηπο και στην όχθη του ρέματος που ενίοτε ξεχύλιζε. Τρεις στασεις για τη σχολή μου στο ΚΑΤΕΕ με το 2 για Ταραμπούρα.και λιγο πιο περα το Χάραμα...

Θανάσης Τσακίρης   

Παρακάτω στοιχία από τη Βικιπεδια

Το Ψαροφάι βρίσκεται νότια-νοτιοανατολικά (ΝΝΑ) του κέντρου της πόλης και απέχει οδικώς περίπου 3,5 χιλιόμετρα από αυτό. Γειτνιάζει με τις συνοικίες Άγιος Νεκτάριος, Λάγγουρα, Ταραμπούρα, Ζαρουχλαίικα, Πράτσικα και Κουκούλι. Κεντρική οδική αρτηρία της περιοχής είναι η Οδός Ακρωτηρίου.Ονομάστηκε έτσι γιατί τα χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821 η περιοχή, που τότε είχε κυρίως ελαιώνες και αμπέλια, ανήκε σε κάποιον «Ψαροφάγη». Ωστόσο υπάρχει αρκετή συζήτηση για την προέλευση του ονόματος: α) Κάποιοι πιστεύουν ότι προέρχεται από το πτηνό Ψαροφάγος, δηλαδή τον Ερωδιό. β) Άλλοι θεωρούν ότι ψαροφάγος είναι ο Γλαύκος, επειδή ήταν ψαράς και αφού τρελάθηκε, έπεσε στην θάλασσα. γ) Πάντως οι περισσότεροι καταλήγουν ότι πήρε το όνομά του από κάποιον Ψαροφάγη, που είχε ιδιοκτησία εκεί^[αναγνωρίστηκε σαν οικισμός και προσαρτήθηκε στον τότε Δήμο Πατρέων, ενώ το 1951 καταργήθηκε και από τότε αποτελεί τμήμα-συνοικία της πόλης. Η περιοχή πριν το 1960 ήταν όλο περιβόλια, από την χρονιά αυτή γνώρισε οικιστική ανάπτυξη με την κατασκευή των εργατικών κατοικιών στην περιοχή Άγιος Νεκτάριος και εισροή νέων κατοίκων κυρίως από την περιοχή της Τριταίας. Από το Ψαροφάι περνά ο χείμαρρος Διακονιάρης, που πολύ συχνά πλημμύριζε την περιοχή αλλά μετά το 1960 κυρίως και την άναρχη δόμηση οι πλημμύρες του προκαλούσαν μεγαλύτερα προβλήματα αφού γίνονταν σε δομημένη και πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή.

Αθλητικός σύλλογος της συνοικίας είναι η τοπική Αστραπή, ποδοσφαιρικός σύλλογος που ιδρύθηκε το 1982, με συμμετοχές στη Δ΄ Εθνική, Πρωταθλητής δύο φορές της Ε.Π.Σ. Αχαΐας ενώ έχει κατακτήσει και το Κύπελλο Αχαΐας. Τα επίσημα χρώματα της ομάδας είναι το κόκκινο και το μπλε.

Βιβλιογραφία

• Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τόμος Β΄, Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση, λήμμα Ψαροφάη.

Τα "Ολύμπια" στη Γούναρη

Το ζαχαροπλαστείο «Ολύμπια», δίπλα στο Πάνθεον της λεωφόρου Γούναρη στην Πάτρα αποτελούσε ένα από τα μακροβιότερα και ιστορικότερα ζαχαροπλαστεία της χώρας.

Το κατάστημα ανοίγει το 1923,ο Ανδρέας Λαμπρόπουλος, έχοντας κερδίσει ένα λαχείο. Αρχικά ο χώρος ήταν καπναποθήκη και χρειάστηκε πολύ δουλειά για να μετατραπεί σε ζαχαροπλαστείο που παρέμενε στο ίδιο σημείο αποτελώντας σημείο αναφοράς για τη χώρα επί 60 χρόνια.

Μεγάλοι καθρέφτες, μεγάλοι καναπέδες, τραπέζια με λευκά μάρμαρα.

Την δεκαετία του '60, υπήρχε μικρή σχετικά ποικιλία γλυκών, που ήσαν όμως, φτειαγμένα με αγνά υλικά. Πάστες, εκτός από τα κώκ, υπήρχαν σοκολατίνες, αμυγδάλου, νουγκατίνες, ιντιέν και σφολιάτες. Αργότερα, εμφανίστηκε η πάστα σεράνο...

Το ζαχαροπλαστείο, γνωστό και ως «μικρή Βουλή», ήταν στέκι των πολιτικών και πολιτικολογούντων της πόλης στις δεκαετίες 50 και 60, ενώ τις εσπερινές ώρες στέκι των κυριών με παιδιά η χωρίς, για παγωτό νες καφέ ή ice cream soda!

Ιδρυτής του ζαχαροπλαστείου ο Ανδρέας Λαμπρόπουλος, προσωπικός φίλος του Λευτέρη και του Σοφοκλή Βενιζέλου.



Οι κληρονόμοι, τα’ ανίψια του Κώστας και Μίμης Λαμπρόπουλος θυμούνται:

«Ο μπαρμπα- Ανδρέας , έτσι τον ήξεραν όλοι, γεννήθηκε στην Ηλεία αλλά τη ζωή του την έζησε βασικά στην Πάτρα όπου και δημιούργησε τα «Ολύμπια». Το μαγαζί αυτό ήταν καπναποθήκη και χρειάστηκε αρκετή δουλειά για να μετατραπεί σε ζαχαροπλαστείο. Κάποτε πέρναγε και το τραμ απ’ έξω κι ήτανε πιο γραφικά. Πέρασε λοιπόν κι ο Λευτέρης ο Βενιζέλος από εδώ κι από τότε ο Λαμπρόπουλος έγινε οπαδός του. Στο κίνημα του ’35 ο Λαμπρόπουλος υποστήριξε φυσικά τον Βενιζέλο και δε γλίτωσε τη σύλληψη. Το ίδιο έγινε και στην κατοχή.

Γούναρης, Μιχαλόπουλος, Πλαστήρας, Βενιζέλοι, Παπανδρέου, Μαύρος, όλοι οι πολιτικοί εκεί σύχναζαν όποτε επισκέπτονταν την Πάτρα. Όσο για τους ντόπιους όλοι πήγαιναν στα Ολύμπια.

*(Τα ΝΕΑ 11-5-84 –Γιάννης Διακογιάννης)


Μέχρι το 1984 που έκλεισε ήταν τόπος συνάντησης βουλευτών, δικηγόρων, δικαστικών, φοιτητών και τα απογεύματα πολλών γυναικών της Πάτρας με τα παιδιά τους…

Στην ουσία τα Ολύμπια δεν έκλεισαν ποτέ. Μεταφέρθηκαν στην οδό Τριών Ναυάρχων όπου συνεχίζεται η μακρόχρονη ιστορία τους…

φωτογραφία: Αλέκα Κουβεριανού-Λαμπροπούλου
*Πληροφοριακά στοιχεία-φωτο: Γιώτα Κοντογεωργοπούλου, "Ιστορίες εστίασης στην Πάτρα του 20ου αιώνα" εκδ."ΤΟ ΔΟΝΤΙ" - Πάτρα 2017

«Σε ηλικία μόλις 14 ετών, επιστρέφοντας από το Γαλλικό Ινστιτούτο προς το σπίτι μαζί με μία συμμαθήτριά μου, περνούσαμε συχνά από τα"Ολύμπια".

Μπαίναμε μέσα, χαιρετούσαμε τον γελαστό και ευγενέστατο κ. Λαμπρόπουλο,(γνώριζε τους γονείς μας),που φορούσε πάντα παπιγιόν, καθόμαστε στους καναπέδες και παραγγέλναμε στο γκαρσόνι (που επίσης φορούσε παπιγιόν), δύο πάστες σοκολατίνες...

Πληρώναμε συνολικά, 5 δραχμές...

Σκέπτομαι ότι μπαίναμε μέσα στα "Ολύμπια", που ήταν κατάμεστα από κόσμο,με μία...άνεση και με μία... φυσικότητα, σαν να ήμασταν μεγάλες !!

Με την ίδια... άνεση και φυσικότητα αποδέχονταν την παρουσία μας όμως, και οι υπόλοιποι θαμώνες...

Προχωρημένες καταστάσεις, για την δεκαετία του '60...»

*(στοιχεία από την ανάρτηση της Αλεξάνδρας Καραβοστάση στη σελίδα Πάτρα η πόλη της καρδιάς μας)


ΠΗΓΗ
http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/497840

Αρχαία Πάτρα

H αρχαία Πάτρα είχε ως πυρήνα την Αρόη.

 Ο Πατρεύς, Αχαιός από τη Σπάρτη, επειδή δεν ήθελε να υποστεί τις συνέπειες της κατάκτησης της πόλης του από τους Δωριείς, ήρθε επικεφαλής αποίκων (οικιστής) στην περιοχή της Αρόης και κατάφερε να διώξει τους Ίωνες κατοίκους. Επέκτεινε και οχύρωσε την πόλη, κατάφερε ακόμη να κάνει την πολιτική συνένωση επτά Προϊστορικών αγροτικών συνοικισμών και της έδωσε το όνομά του.

 Χτισμένη σε στρατηγική θέση, παραθαλάσσια με καλυμμένα τα νώτα της από το Παναχαϊκό όρος και σε μικρή απόσταση από τις ακτές της Αιτωλοακαρνανίας, πολύ κοντά στα Ιόνια νησιά και στο δρόμο προς την Ιταλία, η Πάτρα ήταν προικισμένη με όλες τις προϋποθέσεις για να παίξει ένα σημαντικό ρόλο στην ιστορία. Κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο τη βρίσκουμε άλλοτε με το μέρος των Αθηναίων και άλλοτε των Πελοποννησίων. Το τέλος πάντως του πολέμου τη βρίσκει με το μέρος των νικητών.

Σημαντική ήταν η συμβολή της Πάτρας στη συγκρότηση της Αχαϊκής Συμπολιτείας (280 π.Χ.). Πρόκειται για την αναβίωση της ομοσπονδίας των Αχαιών, «Το κοινό των Αχαιών». Οι πόλεις Πάτραι, Δύμη, Αίγιο, Βούρα, Φαραί, Τριταία, Πελλήνη, Αιγείρα, Λεόντιο και Κερύνεια ιδρύουν την Συμπολιτεία. Η λειτουργία της βασιζόταν σε θεσμούς ισότητας και δημοκρατίας.

Η Πάτρα υποτάχθηκε στην Ρώμη το 146 π.Χ.. Ο Αύγουστος είχε διακρίνει (31 π.Χ.) την προνομιακή και επίκαιρη θέση της Πάτρας και φρόντισε να εγκατασταθούν εδώ ως άποικοι παλαίμαχοι Ρωμαίοι. Από τότε παραχωρήθηκαν μόνο στους Πατρινούς (από όλους τους Αχαιούς), η ελευθερία και η αυτοδιοίκηση που μπορούσαν ν' απολαμβάνουν οι Ρωμαίοι ως άποικοι. Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες Τιβέριος, Νέρων και Αδριανός αλλά και άλλοι έδωσαν κατά καιρούς προνόμια στην Πάτρα, η οποία γρήγορα μεταβλήθηκε σε λαμπρή και πασίγνωστη πόλη. Κατά το 2ο αιώνα μ.Χ. η Πάτρα βρίσκεται στη μεγαλύτερη ακμή της, τότε την επισκέπτεται ο περιηγητής Παυσανίας. Την εποχή αυτή εκτεινόταν στα νότια και νοτιοδυτικά της ακρόπολης και ήταν στολισμένη με πολλά ιερά και άλλα οικοδομήματα. Μερικά από αυτά περιγράφει ο περιηγητής στο έργο του Αχαϊκά.

Η παρουσία και η δραστηριότητα του Αποστόλου Ανδρέα στην πόλη κατά την εποχή του Νέρωνα της δίνει έναν καινούργιο χαρακτήρα. Τη μεταβάλλει σε πεδίο σύγκρουσης ποικίλων θρησκευτικών αποκλίσεων μέχρι την τελική διάδοση και επικράτηση του Χριστιανισμού.

Πηγή
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%B1

Στην Πάτρα κάποτε